Do meu pesadelo

Rir mentres almorzo, porque o leite me queimou os beizos. Sentar no asento de diante, xunto o condutor. Baixar do autobús na parada anterior e correr á rexistradora para asinar. Marcar os ítems da nómina e, saltarse o asunto particular. Colarse na prensa para espreitar ós que falan dos que falan; dos que traducen ó galego o galegoeconómico, político e social.

Sorrir a menos cuarto. Abrir a neveira, retirar o cazo da vitro e meter o coitelo no lava-vaixelas. E xusto despois, agocharse no sofá ata as cinco. Para desprenderse da faixa, liberar a barriga e o cu. Botar unha soneca. Coidarse do silencio coa tele de banda sonora; da soidade, acariñando a gata; da esterilidade entre gardenias e ficus.

Brincar nos paseos, diante da pedra, debaixo da choiva e cruzarse co vento, para danzar con el como nun berro da Janis. Golpear case todas as ausencias, fotografalas para escoitar o que son-fun. Aburrir.

Rir, sorrir, brincar... rebentar en bágoas amarelas, acastañadas, vermellas, como os chans dun monte de outono e subsistir no aquí e no agora namentres albea o meu pube.


Retrousarse.