No cuarto de atrás había unha serpe, non moi grande, pero fedorenta como o cu dun elefante. A víbora pasaba as tardes durmindo na fiestra do curral, espreitando a vaca Marela e no último mes, ó seu cuxo. Dende que a vaca parira, a serpe non lle quitaba ollo.
A nai mentres, deixábase muxir, compartindo o leite do vitelo cos nenos do Antón e da Ramona, quentiño, escumoso, branquiño ou con chocolate.
Pola súa banda, cando o sol desaparecía, a serpe na busca da calor baixaba e achegábase a vaca. Os dous animais coñecían as peles do outro e aínda que non se entendían, si se atendían entre elas. Sen embargo dende a chegada do pequecho, distanciáranse, non pola Marela senon, curiosamente pola serpe.
O cuadrúpedo sentíase doido, non compartía a actitude da súa compañeira e isto facía que o seu leite comezara a agrear, ó tempo que o becerro enfraquecía. A Ramona e a vaca, déronse conta deseguida que se seguía así o xato morrería. E sen leite, non habería almorzo para os nenos. Así que mirándose unha a outra, determinaron rematar con todo aquilo. A muller explicoullo todo o seu home e, sen moita ansia, dixo: -Mañá
Así o día seguinte, o Antón colleu a escopeta, escondeuse preto da xanela e, esperouna.
A vaca adiviñou que algo ía ocorrer. Deixara que durante a noite a serpe durmira entre ela e o seu famélico pequecho. Iso a pesar de que dende facía moito, sentía noxo pola friase daquela pel seca da que fora, algo así como a súa amiga, antes de ser nai.
Aquel amencer, como nos outros, os raios do sol foron atravesando os vidros e a serpe aconchegouse paseniñamente á ventá. Namentres a Marela acercouse a un curruncho e, como protexendo o seu pucho, púxose de costas.
Pum, pum
Bruou a vaca esmagando ó seu xato.
A nai mentres, deixábase muxir, compartindo o leite do vitelo cos nenos do Antón e da Ramona, quentiño, escumoso, branquiño ou con chocolate.
Pola súa banda, cando o sol desaparecía, a serpe na busca da calor baixaba e achegábase a vaca. Os dous animais coñecían as peles do outro e aínda que non se entendían, si se atendían entre elas. Sen embargo dende a chegada do pequecho, distanciáranse, non pola Marela senon, curiosamente pola serpe.
O cuadrúpedo sentíase doido, non compartía a actitude da súa compañeira e isto facía que o seu leite comezara a agrear, ó tempo que o becerro enfraquecía. A Ramona e a vaca, déronse conta deseguida que se seguía así o xato morrería. E sen leite, non habería almorzo para os nenos. Así que mirándose unha a outra, determinaron rematar con todo aquilo. A muller explicoullo todo o seu home e, sen moita ansia, dixo: -Mañá
Así o día seguinte, o Antón colleu a escopeta, escondeuse preto da xanela e, esperouna.
A vaca adiviñou que algo ía ocorrer. Deixara que durante a noite a serpe durmira entre ela e o seu famélico pequecho. Iso a pesar de que dende facía moito, sentía noxo pola friase daquela pel seca da que fora, algo así como a súa amiga, antes de ser nai.
Aquel amencer, como nos outros, os raios do sol foron atravesando os vidros e a serpe aconchegouse paseniñamente á ventá. Namentres a Marela acercouse a un curruncho e, como protexendo o seu pucho, púxose de costas.
Pum, pum
Bruou a vaca esmagando ó seu xato.
