Séguense as miradas, pérdense entre eles e a súas epidermes, esquécense de que son dous e, sorrinse a si mesmos na estupidez do momento. Antonio baixa os pantalóns coa rapidez dun fórmula-un e Lois fuxe cara as sabas.
-Vaia, seica agora es covarde
E ri con cada un dos seus dentes antes de fincarllos no peito. Cren os rapaces que o pan de cristo sabe demasiado seco, que o corazón é vulnerable ós que o traizoan. E Antonio pensa que na misa hoxe don Afonso alongou demasiado o responso. Mañá vaille preguntar polas pombas que hai na sancristía.
-Onde anda?
-O que?
-O que é meu
E chora de risa á vez que o seu amante lle sorbe as bágoas. Cren os homes que no outeiro aloumiñan os paxaros e as moreiras, que os pulmóns temen ás pneumonías alleas. E Lois lembra que no traballo don Camilo lle rifou sen razón porque o verniz non lle quedara igualado. Mañá vaille cambiar a cor as cadeiras.
-Ven
-Vou
E foron e esconderon da Odulia as costuras da almofada, que se foi meter entre eles e as súas teas. Todo porque ela esquecera as agullas no cuarto do faiado e eles, todo o demais.
