Vente andando que ela non quere que o mundo pare. Tráelle o perfume, o da saraiba do mar golpeando nas rochas -o de pola mañá cando aínda non lavou os dentes. Merca na cor da súa pel os doces enganosos enfariñados en talco.
-Parecen boas, dirixíndose á turista
-Como?
-As laranxas, teñen moi boa pinta e con esta calor...
-E o que ten agosto, dixo Iria
A moza da caixa colocoulle as cousas na bolsa e sinalou o prezo:
-Four dírhams
-Yees, thanks
A muller pasou pola cafetería do hotel antes de subir o seu cuarto e tomou o segundo café da mañá.
-Ola
-Ola
-Manuel, sinalándose a si mesmo
Non lle respondeu, limitouse a sorrir e a regresar ó espazo entre o azucre e a cunca. Sorbeu un pouquiño -arrefriara e estaba doce de máis-, e logo camiñou cara a cafeteira.
-A little, non así non -rogou-, more, more...
Cruzouse cos ollos do camareiro e deuse de conta que tiña un dos botóns colgando. Vaille caer, pensou mentres collía varios boliños e marmelo de pexego e fresa. De volta á mesa, o de pexego esvarou. Entón, apareceu de súpeto o mozo que lle falara na tenda.
-Grazas, respondeu avergoñada
Sen insistir esvaeceuse novamente, deixouna cos silencios do seu almorzo, que tanto precisaba.
Aquela mañá espertara para sentir como lambían o seu cabelo que procuraba esconderse detrás do lombo. Sorrira, deixando caer a súa face, mostrando toda a pel, dende as pálpebras ata o queixo. Andiveran a sinalala no seu pescozo, enredado nas súas perlas, como suxeito por elas.
Fixera por durmir na almofada daquel peito e apoiara o seu corazón no ombreiro para gañar un amencer de améndoas e incenso. Despois o home fuxíu.
Finalmente descobrira, que hai aventuras de amor que figuran, outras ocorren e outras son... Claro que,
en Yamaa el Fna ningunha delas chega ó segundo café.
