Un domingo que viu pasear ó escribidor xunto o río, pensou:
Se me levo a súa sombra, ninguén vai recear de
min
E en catro pasiños meteuse entre as súas pernas, enganchouna o
seu pescozo e botou a correr. Logo diso, o señor Andersen enfermou:
-Que lle pasa? -preguntáronlle
-Síntome so -contestou amorriñado
Nos días seguintes a febre non lle deixou falar con ninguén máis. Namentres, o animal entrou nos galiñeiros -confiando cada vez máis-, porque se sentía protexida por unha sombra moito máis grande que ela:
-Que fas?
-Que susto me deches!
-Que estás a facer?
-Cocendo pan. E ti?
-Ando a roubar galiñas
A moza que se botou a rir ó escoitala, ofreceulle café con dous anacos de torta
de mazá:
-De verdade, ando a roubar galiñas
-E como son?
-Espero que grandes, morro de fame!
E así continuaron a falar ata que se sentiu berrar fora:
-O carteiro… Desculpe, pero téñoo que deixar
-Claro
Ela colleu as chaves, unha bolsa e saíron a rúa, e cando estaban collendo cadanseu camiño:
-Vai volver a continua-lo conto? -espetoulle
Entón rabexada, a raposa marchou cara o monte…
a sombra coa cea e a cadela, sen ela.
