Tai espera a Kyo no fondo da escaleira. Jin berra a Tai e Fusho rifa con Kyo. Os catro camiñan uns detrás dos outros, babeando. Tai non quere, Kyo tampouco, Jin menos e Fusho nin o pensa. Pero que se pode perder si entre eles hai esa confianza dos irmáns... aínda que de nais periféricas. No transfundo hai unha muller pequecha, de ollos escuros e sorriso tóxico. Leva varios días rondandoos, aburrida quizabes, ou o mellor non. Igual está a interesarse por algún deles. Polo fermoso Tai, atlético, acostumado as miradas ou polo intelixente e calado Fusho, tamén receptor de ansiedades alleas. En canto a Kyo dálle igual e a Jin non se lle escoita de tanto que fala.
Non hai moito tres dos catro, presumían de luvas de cores, Kyo tiña boas unllas, polo que non precisaba, así que non as mercou. As luvas eran todas elas de pel e as unllas pintábaas con esmalte vermello. Hai pouco que a Kyo se lle romperan dúas unllas, pensou en mercar unha luva, pero o final decidiuse por dous dedais.
Tai non respondeu ó timbre, tampouco Jin. O primeiro por medo, a segunda por preguiza. Kyo esqueceu o tempo que se agochou e Fusho sempre anda a correr diante dos outros, de calquera un deles.
Un día a pequerrecha chamounos, e cando ela pulsou no timbre, eles comezaron a empurrarse, Kyo na busca do reloxo, Fusho da camisa, Tai andaba a limpar nos dentes e Jin, esperaba.
Os ollos escuros miraron a través da porta, andaban a espreitar neles. No Tai que andaba enxaugarse, chuspindo auga e sangue. No Kyo que contaba os minutos que lle quedaban ata que o Tai saíse do baño. No Fusho que andaba a procura-la prancha e no Jin que enredaba no sofá na busca de alfinetes.
O sorriso tóxico insistiu pero nin Kyo, no baño por fin, nin Fusho conectaron. E Tai comezou a cansar. Pola súa banda Jin rebuliu no cuarto e tentou, sen éxito, saír polo balcón.
De súpeto, algo se cravou nos catro narices, un perfume diferente a todo, encheu a peza e lles devolveu lembranzas insospeitables. A primeira que apareceu foi a de Jin, que subiu pola varanda e ofendeu ó fígado de Kyo.
-Non é certo!
-Foi sen querer
Repetiu por riba das imaxes dun neno batendo na Luísa, esparexida no chan, coa roupa desgarrada. A segunda mesturouse con prontitude. O Tai trouxo a música de dúas rodas patinando no corpo do Xoan.
-Dixeches que non ías bébedo!
-E que querías?
Un pouco de tempo máis bastou para que se entretecera un novo recordo, Kyo quixo recollelo coas súas mans pero o can era demasiado grande e tiña demasiada mala hostia. Unha vez sacrificado o animal non quedou moito máis que falar entre eles.
-Fusho, que fas?
-Nada
Vixiaba á moza, presentía un movemento e non quería parecer covarde.
Non hai moito tres dos catro, presumían de luvas de cores, Kyo tiña boas unllas, polo que non precisaba, así que non as mercou. As luvas eran todas elas de pel e as unllas pintábaas con esmalte vermello. Hai pouco que a Kyo se lle romperan dúas unllas, pensou en mercar unha luva, pero o final decidiuse por dous dedais.
Tai non respondeu ó timbre, tampouco Jin. O primeiro por medo, a segunda por preguiza. Kyo esqueceu o tempo que se agochou e Fusho sempre anda a correr diante dos outros, de calquera un deles.
Un día a pequerrecha chamounos, e cando ela pulsou no timbre, eles comezaron a empurrarse, Kyo na busca do reloxo, Fusho da camisa, Tai andaba a limpar nos dentes e Jin, esperaba.
Os ollos escuros miraron a través da porta, andaban a espreitar neles. No Tai que andaba enxaugarse, chuspindo auga e sangue. No Kyo que contaba os minutos que lle quedaban ata que o Tai saíse do baño. No Fusho que andaba a procura-la prancha e no Jin que enredaba no sofá na busca de alfinetes.
O sorriso tóxico insistiu pero nin Kyo, no baño por fin, nin Fusho conectaron. E Tai comezou a cansar. Pola súa banda Jin rebuliu no cuarto e tentou, sen éxito, saír polo balcón.
De súpeto, algo se cravou nos catro narices, un perfume diferente a todo, encheu a peza e lles devolveu lembranzas insospeitables. A primeira que apareceu foi a de Jin, que subiu pola varanda e ofendeu ó fígado de Kyo.
-Non é certo!
-Foi sen querer
Repetiu por riba das imaxes dun neno batendo na Luísa, esparexida no chan, coa roupa desgarrada. A segunda mesturouse con prontitude. O Tai trouxo a música de dúas rodas patinando no corpo do Xoan.
-Dixeches que non ías bébedo!
-E que querías?
Un pouco de tempo máis bastou para que se entretecera un novo recordo, Kyo quixo recollelo coas súas mans pero o can era demasiado grande e tiña demasiada mala hostia. Unha vez sacrificado o animal non quedou moito máis que falar entre eles.
-Fusho, que fas?
-Nada
Vixiaba á moza, presentía un movemento e non quería parecer covarde.
