Na casa onde paraba, había unha muller casada cun que estaba en Cuba. A muller facía os mellores queixos de Rabo de Galo. Vendíaos nas feiras en Ourense e leváballos ós Nespereira de Cabeza de Vaca. A Rosa pagáballos ben e, ademais sempre lle facía un detalle.
A queixeira tiña unha filla que deixaba os zapatos a secar na cociña todas as noites dos días de escola. En máis dunha ocasión, coincidiron a nai e o mozo, el tropezaba nos zapatos e ela ría sen parar de calcetar.
-Chégalle a roupa?
-Si
-Hai mantas
E sen miralo cambiaba as agullas e arrastraba o anaco de calcetín que andaba a construír.
-Quere unha sopa?
-Non me viría mal
-Alí queda unha pouca, colla unha culler e un prato
-Grazas
O ruído da culler e o das agullas limaban o silencio entre eles ata que a nena empezaba a berrar dende o cuarto.
-Un pesadelo?
-Non, o frío
Entón, cando non contaban, tropezaron tamén entre eles. Ela asubiou e cravoulle os ollos no nariz. O estudante achegoulle os beizos a fronte e comezou a bicala nas pálpebras, as meixelas, as orellas, o pescozo:
-Precisa dalgo?
Pareceu escoitar, mentres baixaba as mans ata o embigo e acariñaba a chaqueta, a blusiña, o viso, a pel. Rebuliu entre todas elas coma unha cobra a fuxida e sentiu a calor da la e a humidade do tecido con que se ispe a maternidade.
Dásme permiso?
Pareceu dicir, e sen escoitar resposta combinouse a ela e deixouse caer.
Sinto
Pareceu rumiar.
Sinto
Pareceu rumiar.
-Meu neno
-Si?
-Mañá has querer sopa ou mellor fago unha compota?
