Vaíña de mielina

Dende a Reitoral -antes da igrexa, agora unha casa de turismo-, alcánzase toda a Limia. No seu valado vexo o meu pai sentado nel, arelándome na volta do seu pasado. Baixo un sol de xullo, esperando a que a tía saíse da misa, soporto o revolver das congoxas no estómago e na gorxa. Chegar aquí, dende vai un tempo, xa non resulta apetecíbel.

Quedan en pé a casa dos avós, o palleiro e... xa está. De nós apenas, anacos do que fomos e os ósos dos que volveron. Os do pai e unha das irmás sen embargo ficaron fóra. Os del, onde casou; os dela, nun camposanto en Caracas.

Como moscas entre a merda e o mel, véñense achegando os veráns da infancia. Os meus e os das miñas curmás.  As matrículas maketas e as charnegas -e as alugadas en Lavacolla-,  na romaría de Vilar de Flores ou no San Roque de Celanova... Tan lonxe, tan miúdas...

E namentres escoito aquelas mulleres, engulo o sorriso e simúlome entre as verbas:

-E logo a mamá non veu?
-Non
-Non cambiastes, nada
-Imos vellas...
-Vellos si que imos nós, vós estades no mellor
-Que va, que va
-Dálle saúdos

Pero, saúdos... de quen?