Un bico ou dous

As escaleiras desfanse baixo os meus pes. Compren varios eseemeeses para convencerte de que non me importa: entrar as agachadas no teu cuarto, esperar ansiosa a que me traias un vaso con auga da cociña... Escoitar a súa respiración na habitación do fondo a esquerda, cando en puntiñas entro no baño.  Sentir o meu pulso ó tirar da cisterna e esperar que non berre por ti.

-Tes frío?
-Non
-Queres unha chaqueta
-Non. Onde vas?
-Ver como anda

Vale, pero non tardes moito. Porque, no apousento de paredes de papel, a colcha de flores beixe e as sabas azuis, síntome soa e núa.

-Unha galleta?
-Non
-Unha coca cola
-Non, a auga está ben

Dáme unha aperta, cólleme pola cintura, respira xunto a min:

-Gústache a peli
-Non moito
-Queres mellor ver o fútbol?

Non, quero que me saques de entre as túas cousas e as súas louzas. Abáfame o perfume de ouriños e a luz das lámpadas de ganchelo. A porta medio aberta, o ollo a medio pechar.

-Onde vas?
-Agora veño

Deixo a luz do corredor, non te preocupes. Manoel. Si, mamaciña. Manoel

-Fai falla algo?
-Non xa me apaño

Quítame da cámara das fotos da xente de sal, da alfombra que esvara ós baixos da cama, da fiestra coa persiana baixada, dos saúdos incómodos no elevador, do non podo chamar o timbre.

-Mañá non, ven a súa irmá
-Entón?
-Cando saiba canto tempo queda, dígocho
-Hasme chamar?

Véxoa mellor. Dentro da situación. Pensáchelo? Mentres eu poida. Pero, ti so. Mentres eu poida...

-Marchou o domingo
-Hoxe é venres...
-Precisei facer cousas

Non é por amolarte pero as escoitas aprisionan no meu estómago e as visións na miña imaxinación: ela para sempre na súa alcoba entre nos os dous. Espertándonos na noite para alindar o contrato que teño contigo.

-Xa cho dixen
-Xa
-Falámolo

Eu sen data de caducidade, ela co ata que a morte vos separe...