Sex-peare

Parodias perfumadas de coco e con sabor a laranxa, son as emocións que se me dilúen entre marcos minifundistas. Algunhas máis orixinais que outras, aínda que todas xa instaladas no construto da miña contorna: limpeza de cute e vitaminas para o corazón cada vinteoito días. 

Teño -penso-, a virtude de esmorecer no principio platónico do anecdótico e de perturbarme na ocasión a gañar. E sen embargo, non liquido ningún dos meus contratos da entidade inconsciente do meu ser coa paixón.

Rebusco no contido do meu camiñar polos aramios do acordo co neno Cupido e atopo espetos salgados de carne semicrúa que non recomendo para cear, nin como paté para acompañar ó pan de millo.

Se mañá mesmo cambiase o rumbo do meu decoro, o meu sexo non se faría nin máis grande nin máis intenso e a miña literatura non dramatizaría novas opcións.  Se dese a mastigar os meus consolos -á xenerosidade dun ou dunha amante,- non vibraría máis a miña entreperna, nin o resto do meu corpo, incluída a miña sombra.

Calmo é o outono se apenas houbo primaveras e te saltaches o verán, porque a madurez da miña pel, seica ten ben cumprida a débeda coa perspectiva de xénero.

(Que pouco me excitan as  respiracións alleas e as propias e, 
menos  aínda, 
as líricas tinguidas de simesmos -simesmos resilientes de simesmos-.) 

Así son eu: a nena distraída que se relee e se aburre do seu propio acontecer e que non toma en consideración o coito de terceiros.

Curto é o inverno, se a túa conta é sempre cara atrás, porque o sangrado doce da miña esterilidade deixa sen herdanza a aqueles que me precederon.

Mais hoxe quero bailar e, por o vestido con máis cores que teña no meu armario:
-Bem-vindo, meu amor