SABELA E A NAI
Os plans non importaban moito nas semanas que quedaban de volta a Barna. A miña falta de interese engordaba, mentres, diante da televisión, almorzaba un café con leite con galletas.
O primeiro día do mes de xullo tirei con toda a roupa e boteina por riba da cama. Despois de xuntala por clases, fun dar un paseo. Cando regresei, sobre as doce, o pan xa estaba na porta, así que entramos os dous e deixeino no mesado da cociña. A cadela achegouse para lamberme e ó apoiarse en min, rabuñoume nas pernas. A nai que me viu entrar, berrou:
-Pensas facer algo? Viches como deixaches o cuarto!
-Vai a merda!
-Que!?
Saín a presa e xa no meu dormitorio tentei deitarme por riba da roupa. Incómoda, dispuxen os montóns no chan. A habitación víase cada vez peor. Baixei de novo e quentei un café, a mirada da miña nai parecía a dunha gata diante dun rato. Saín coa aspiradora para fuxir dos berros. Coa música a todo volume non escoitei ó meu irmán, pero si o vin revolvendo nos caixóns da cómoda da entrada.
-Que vas facer pola tarde?
-Non sei
-Alonso e eu imos ao río, por si queres…
Comecei polos vaqueiros, funos probando, e retirando os que estaba case segura de que xa non servirían. Nese momento a cadela entrou e púxose a xogar comigo -e cos vestidos e camisetas-. Pronto estabamos as dúas deitadas mirando as paredes. Na hora que seguiu percorrín cos ollos todo o meu cuarto ata quedar durmida. Espertounos a miña nai:
-Outra vez na cama!
O animal ladrou e seguiuna, eu revisei o meu redor. A roupa seguía ciscada e o armario baleiro. Retomei o traballo polas camisetas.
-Vaia esta está sucia
A minisaia branca seguía a ser das que mellor me sentaba. Diante do espello, co suxeitador negro, esforzábame por parecer outra. Pensei no Alonso, en como sorría e tentaba disimular comigo a voz que se lle puxera nos últimos meses.
-Mamá di que o xantar xa está, que baixes
Algunhas das camisetas defórmanse pola cintura no primeiro lavado e iso é unha merda.
-Nena vaite, anda
Díxenllo para que deixase de encher a miña roupa de pelos e do seu olor.
-Vaite!
Sentei na cama e o animal subiu ao meu colo. Rendinme ao seu xogo e logo deixámonos caer sobre as sabas.
-A comida está na mesa!
-A mamá di que baixes –repetiume
A nai estaba coa tele e escolleu ignorarme, algo que agradecín. O meu irmán estaba a falar sobre o motor do coche e a Nena daba voltas esperando que lle tirase algún anaco –o que me rebentaba.
-Ides querer máis?
-Leituga
-E ti?
Espetoumo por riba da cabeza como si unha prolongación de min mesma se debuxase no aire.
-Non
-Vas vir con nos?
-Que non!
Recollemos a mesa e, de cara ó fregadeiro, premín no xabón dos pratos e collín o estropallo.
-Deixa que xa o fago eu
-Non
-Vai terminar co teu cuarto
-Que non!
O meu irmán non se ofendeu e retirouse ós fogóns. No meu cuarto as cousas non cambiaran, salvo que a luminosidade da tarde lle estaba a dar un aire máis espantoso. Non tardou moito en subir co café.
-Ves ou non?
-Non, non ves?
-Se non o vas facer…
Mireino con rancor, vireime de costas, collín o caixón das bragas e lle din a volta.
SABELA E O ALONSO
-O café arrefría
Tiven que baixar polo natrén. A nai estaba deitada no banco -cos ollos pechados, respirando fondo- e, ó outro lado, a televisión rumiando non sei que dun accidente de dous mozos indo a Merca.
-Colliches os cartos para o caderno?
-Si
Pouco importaba o que dixese, o seu ton cravóuseme no pescozo, así que decidín que xa non quería o puto café. Anoxada puxen o bikini laranxa e marrón e unha camiseta de tiras azul cun pantalonciño corto estampado na mesma cor. A toalla estaba atrapada entre o colchón e a parede e as chanclas seguían debaixo da cama.
-Onde vas?
-Non che importa- baixiño
-Que? -enfadada
-Ó río
-E o cuarto!?
-(Vai a merda, déixame en paz! )
-Leva chapeu!
Din un portazo e botei a andar. As catro da tarde o sol era lume e o asfalto derretía baixo os pés.
-Boas tardes!
-Boas
-E a nai?
-Quedaba na cociña
A furgoneta da Ramona parou dous metros diante de min. Ulía a forno de pan aínda que apenas levaba nada porque xa viña de volta.
-Onde vas?
-A poza
-Déixote no cemiterio, veña
-Non fai falla
-Co que queima e ti sen tan sequera unha viseira, veña sube
Preguntoume polos pais, polo meu irmán, contoume que o seu Amancio non sabía nadar e que a Lorena perdera o anel de compromiso no río.
-Adeus
-Adeus e coidadiño cos mozos!
Aínda non baixara ninguén así que estendín a toalla onde quixen, quitei a roupa e metinme a modiño na auga.
-Sabela?
Asusteime coa voz do Xacobe. Estaba a empuxar da bicicleta e enganchala nunha das árbores. Antes non o facía pero nunha ocasión algún chistoso lla levara ata o campo da festa e lle colocara un cartaz de sortéase.
-Ola
-Vaia, facía tempo que non viñas
-Si, facía
O bañador do mozo era amarelo e lle chegaba ata os xeonllos. Parecíase ó do meu irmán e ó de case todos os rapaces da aldea porque as súas nais e avoas llelos mercaban, na feira en Celanova, ó Camilo de Castrelo. Din que os ía buscar a Chaves.
Non tardaron en chegar a Adela e a Luísa que me miraron como se acabaran de pisar unha toupeira. Gañas de esmagarme non lles faltaba pero decatábanse de que non era o lugar nin o momento.
-Sabela por que non esperaches? –preguntoume o meu irmán
Subín os ombreiros e deixeime caer na toalla.
-Como está a auga?
Non contestei.
-Fría -berrou a Marité, mentres se achegaba a nós
-Que tal?
-Ben
-Facía tempo
Fixeime en como o resto das rapazas miraban ó seu bikini. Tiña unhas flores brancas que ó mollarse lle espían a pel. Así que a nena, que o sabía, pasaba o tempo recolocándoo para que non se lle vexe máis do que quixera. A Luísa estaba encantada falando diso e da lanuxe que lle saíra ó meu irmán debaixo do nariz e, non perdía a ocasión para facer algunha risa con eles.
As dúas nenas andaban tras del, so que a Marité era máis de ataque pola retagarda. Isto anoxaba a filla da panadeira, mentres que eu, sentía pola outra –a que crin sempre a perdedora-, certa piedade.
-Alonso a auga está boísima!
Mentira pero, ó fin, tratábase de chamar a miña atención e a do rapaz.
-O teu irmán me dixo que non viñas
-Pois xa ves
-Veña ven! Logo falas coa Sabela
-Ves?
-Agora non
Deixou a toalla xunto a miña e lanzouse á auga chapuzando o máis posible. Escoitáronse risas e varios cabrón. Logo, non sei, pero me relaxei ata que o meu irmán me salpicou estrullando os seus cabelos por riba do meu cu.
-Non berres que vas espertar aos mortos
-Por que a min? A cousa foi do teu irmán
Despois de darlle unha labazada aos dous, vireime de costas, enfadada.
-Vai a merda –baixiño
-Non te mosquees
Pero xa o estaba e non tiña gañas de aguantar a un parvo con pelo nas axilas e as pernas tortas e fracas. Había galos máis interesantes sen ter que darlle o gusto a este relambido de voz grave en corpo de neno. Un cuarto de hora despois, o idiota, puxo as súas mans cheas de graxa no meu lombo.
-Que fas?
-Vaste queimar
-Pero, alguén che mandou?
-Non queres?
Entre risas o meu irmán e o Alonso comezaron a botarse crema un ao outro.
-De verdade que non queres?
-Merda, Carlos!
-Tela mal repartida
A Luísa e a Marité non deixaban de vixiarnos. Os seus ollos acoitelaban as miñas pálpebras, as dúas repartían en min hostias mentais ata que o Carlos, que se deu conta da Luísa, botou a correr detrás dela coa nivea.
-Podo?
Deixeille untar a crema e inviteino a un xeado na tendabar da Odulia.
-Tes cambio?
-Para?
-Tabaco
-Chega? –mentres lle ensinaba as moedas que tiña na man
Na volta e lambendo cadanseu xeado, non falamos. Os bañadores foran secando e as mans puxéranse pegañentas. De chocolate, as miñas, de fresa, as del.
-Tesme?
Deixoume o seu xeado e foi mexar. Mentres eu esperei e observei as súas pernas entreabertas, o lombo arqueado e a cabeza agochada. Volveu sorrindo e a paso lento, con coidado de non mancarse coas silveiras.
-Grazas
-Nada
Coidei de alonxarme da súa pel cando nos colocamos de novo sobre as toallas e mirei ao Xacobe que estaba a recollerse.
-Marcho –díxome
-Tan pronto? –o Alonso
-O pai quere que vaia con el, imos ver como andan as bestas
Carlos veu polo seu cigarro, deconstruiu nel mentres o Alonso queimaba unha china para repartir.
-E o chisqueiro? Queres un?
-Préndesmo?
Deumo cravándome os seus olliños. Entón achegouse a Luísa.
-Tes lume?
O chisqueiro era vermello e levaba impreso bar Caracas. A Marité encolleu todo o seu corpo mentres a outra rapaza se achegaba ao Carlos.
-Non fumes!
Berrou o fillo da panadeira para ledicia da outra.
-Ola
SABELA E A SABELA
-Ola, vin coa túa nai
Respondinlle incómoda mirando a Marité, mentres elas, as dúas, non deixaban de ollalo.
-Carlos, que hora é?
-As sete
-Voume
-Xa?
Ao recoller a toalla case tiro coa Luísa, o que me alegraría se non fose porque se deixou caer nos brazos do meu irmán.
-Marcho
-Por que non esperas e imos todos
Case me deu pena, notábase que tentaba botarlle un cable ao amigo, pero eu sentíame afogar entre todos eles.
-Chao
-Pola noite vas ir a praza?
-Non creo
-Vente
-Adeus –berroume a Marité
Collín o camiño do cemiterio e deixeinos atrás. Na beira da estrada víanse as moras maduriñas, manchaban moito e estaban quentes pero apeteceume probalas. Niso que escoitei o motor da motocicleta.
-Sube?
-Non pero, non quedabas co meu irmán?
-E coa Luísa!
-Ou coa Marité
-Que lle pasa a Marité?
-Nada
O Alonso facía semicírculos e, as veces, se lle ían as rodas por tentar ir ao meu paso. Preguntoume polo pai e escoitoume dicir que seguía na Citröen, aínda que levaba de baixa dous meses porque tronzara unha deda nunha das máquinas. Aproveitaba para axudar máis na casa, lle expliquei.
-Non debería
Preto do souto de Carpazás lembreille que por alí se atallaba a miña casa.
-Vale
Veu detrás a pesar de que apenas se debuxaba un camiño. Cando chegamos aos castiñeiros ocorréuseme subir a un deles e mentres el tirou a moto a un lado e esperou sentado nunha rocha. Tal vez o que tocaba nese intre era baixar e espetarlle un bico ou mellor seguir subindo pola a pola, mirar de novo abaixo e, saltar.
Non lembro o que fixen, pero si que despois daquilo sorprendín a Marité e a Luísa preguntando por min na recepción do hospital.
-Sentímoscho moito
Dita sexa! teño a boca seca e sinto calor... quen me vai ir por outro xeado?
Os plans non importaban moito nas semanas que quedaban de volta a Barna. A miña falta de interese engordaba, mentres, diante da televisión, almorzaba un café con leite con galletas.
O primeiro día do mes de xullo tirei con toda a roupa e boteina por riba da cama. Despois de xuntala por clases, fun dar un paseo. Cando regresei, sobre as doce, o pan xa estaba na porta, así que entramos os dous e deixeino no mesado da cociña. A cadela achegouse para lamberme e ó apoiarse en min, rabuñoume nas pernas. A nai que me viu entrar, berrou:
-Pensas facer algo? Viches como deixaches o cuarto!
-Vai a merda!
-Que!?
Saín a presa e xa no meu dormitorio tentei deitarme por riba da roupa. Incómoda, dispuxen os montóns no chan. A habitación víase cada vez peor. Baixei de novo e quentei un café, a mirada da miña nai parecía a dunha gata diante dun rato. Saín coa aspiradora para fuxir dos berros. Coa música a todo volume non escoitei ó meu irmán, pero si o vin revolvendo nos caixóns da cómoda da entrada.
-Que vas facer pola tarde?
-Non sei
-Alonso e eu imos ao río, por si queres…
Comecei polos vaqueiros, funos probando, e retirando os que estaba case segura de que xa non servirían. Nese momento a cadela entrou e púxose a xogar comigo -e cos vestidos e camisetas-. Pronto estabamos as dúas deitadas mirando as paredes. Na hora que seguiu percorrín cos ollos todo o meu cuarto ata quedar durmida. Espertounos a miña nai:
-Outra vez na cama!
O animal ladrou e seguiuna, eu revisei o meu redor. A roupa seguía ciscada e o armario baleiro. Retomei o traballo polas camisetas.
-Vaia esta está sucia
A minisaia branca seguía a ser das que mellor me sentaba. Diante do espello, co suxeitador negro, esforzábame por parecer outra. Pensei no Alonso, en como sorría e tentaba disimular comigo a voz que se lle puxera nos últimos meses.
-Mamá di que o xantar xa está, que baixes
Algunhas das camisetas defórmanse pola cintura no primeiro lavado e iso é unha merda.
-Nena vaite, anda
Díxenllo para que deixase de encher a miña roupa de pelos e do seu olor.
-Vaite!
Sentei na cama e o animal subiu ao meu colo. Rendinme ao seu xogo e logo deixámonos caer sobre as sabas.
-A comida está na mesa!
-A mamá di que baixes –repetiume
A nai estaba coa tele e escolleu ignorarme, algo que agradecín. O meu irmán estaba a falar sobre o motor do coche e a Nena daba voltas esperando que lle tirase algún anaco –o que me rebentaba.
-Ides querer máis?
-Leituga
-E ti?
Espetoumo por riba da cabeza como si unha prolongación de min mesma se debuxase no aire.
-Non
-Vas vir con nos?
-Que non!
Recollemos a mesa e, de cara ó fregadeiro, premín no xabón dos pratos e collín o estropallo.
-Deixa que xa o fago eu
-Non
-Vai terminar co teu cuarto
-Que non!
O meu irmán non se ofendeu e retirouse ós fogóns. No meu cuarto as cousas non cambiaran, salvo que a luminosidade da tarde lle estaba a dar un aire máis espantoso. Non tardou moito en subir co café.
-Ves ou non?
-Non, non ves?
-Se non o vas facer…
Mireino con rancor, vireime de costas, collín o caixón das bragas e lle din a volta.
SABELA E O ALONSO
-O café arrefría
Tiven que baixar polo natrén. A nai estaba deitada no banco -cos ollos pechados, respirando fondo- e, ó outro lado, a televisión rumiando non sei que dun accidente de dous mozos indo a Merca.
-Colliches os cartos para o caderno?
-Si
Pouco importaba o que dixese, o seu ton cravóuseme no pescozo, así que decidín que xa non quería o puto café. Anoxada puxen o bikini laranxa e marrón e unha camiseta de tiras azul cun pantalonciño corto estampado na mesma cor. A toalla estaba atrapada entre o colchón e a parede e as chanclas seguían debaixo da cama.
-Onde vas?
-Non che importa- baixiño
-Que? -enfadada
-Ó río
-E o cuarto!?
-(Vai a merda, déixame en paz! )
-Leva chapeu!
Din un portazo e botei a andar. As catro da tarde o sol era lume e o asfalto derretía baixo os pés.
-Boas tardes!
-Boas
-E a nai?
-Quedaba na cociña
A furgoneta da Ramona parou dous metros diante de min. Ulía a forno de pan aínda que apenas levaba nada porque xa viña de volta.
-Onde vas?
-A poza
-Déixote no cemiterio, veña
-Non fai falla
-Co que queima e ti sen tan sequera unha viseira, veña sube
Preguntoume polos pais, polo meu irmán, contoume que o seu Amancio non sabía nadar e que a Lorena perdera o anel de compromiso no río.
-Adeus
-Adeus e coidadiño cos mozos!
Aínda non baixara ninguén así que estendín a toalla onde quixen, quitei a roupa e metinme a modiño na auga.
-Sabela?
Asusteime coa voz do Xacobe. Estaba a empuxar da bicicleta e enganchala nunha das árbores. Antes non o facía pero nunha ocasión algún chistoso lla levara ata o campo da festa e lle colocara un cartaz de sortéase.
-Ola
-Vaia, facía tempo que non viñas
-Si, facía
O bañador do mozo era amarelo e lle chegaba ata os xeonllos. Parecíase ó do meu irmán e ó de case todos os rapaces da aldea porque as súas nais e avoas llelos mercaban, na feira en Celanova, ó Camilo de Castrelo. Din que os ía buscar a Chaves.
Non tardaron en chegar a Adela e a Luísa que me miraron como se acabaran de pisar unha toupeira. Gañas de esmagarme non lles faltaba pero decatábanse de que non era o lugar nin o momento.
-Sabela por que non esperaches? –preguntoume o meu irmán
Subín os ombreiros e deixeime caer na toalla.
-Como está a auga?
Non contestei.
-Fría -berrou a Marité, mentres se achegaba a nós
-Que tal?
-Ben
-Facía tempo
Fixeime en como o resto das rapazas miraban ó seu bikini. Tiña unhas flores brancas que ó mollarse lle espían a pel. Así que a nena, que o sabía, pasaba o tempo recolocándoo para que non se lle vexe máis do que quixera. A Luísa estaba encantada falando diso e da lanuxe que lle saíra ó meu irmán debaixo do nariz e, non perdía a ocasión para facer algunha risa con eles.
As dúas nenas andaban tras del, so que a Marité era máis de ataque pola retagarda. Isto anoxaba a filla da panadeira, mentres que eu, sentía pola outra –a que crin sempre a perdedora-, certa piedade.
-Alonso a auga está boísima!
Mentira pero, ó fin, tratábase de chamar a miña atención e a do rapaz.
-O teu irmán me dixo que non viñas
-Pois xa ves
-Veña ven! Logo falas coa Sabela
-Ves?
-Agora non
Deixou a toalla xunto a miña e lanzouse á auga chapuzando o máis posible. Escoitáronse risas e varios cabrón. Logo, non sei, pero me relaxei ata que o meu irmán me salpicou estrullando os seus cabelos por riba do meu cu.
-Non berres que vas espertar aos mortos
-Por que a min? A cousa foi do teu irmán
Despois de darlle unha labazada aos dous, vireime de costas, enfadada.
-Vai a merda –baixiño
-Non te mosquees
Pero xa o estaba e non tiña gañas de aguantar a un parvo con pelo nas axilas e as pernas tortas e fracas. Había galos máis interesantes sen ter que darlle o gusto a este relambido de voz grave en corpo de neno. Un cuarto de hora despois, o idiota, puxo as súas mans cheas de graxa no meu lombo.
-Que fas?
-Vaste queimar
-Pero, alguén che mandou?
-Non queres?
Entre risas o meu irmán e o Alonso comezaron a botarse crema un ao outro.
-De verdade que non queres?
-Merda, Carlos!
-Tela mal repartida
A Luísa e a Marité non deixaban de vixiarnos. Os seus ollos acoitelaban as miñas pálpebras, as dúas repartían en min hostias mentais ata que o Carlos, que se deu conta da Luísa, botou a correr detrás dela coa nivea.
-Podo?
Deixeille untar a crema e inviteino a un xeado na tendabar da Odulia.
-Tes cambio?
-Para?
-Tabaco
-Chega? –mentres lle ensinaba as moedas que tiña na man
Na volta e lambendo cadanseu xeado, non falamos. Os bañadores foran secando e as mans puxéranse pegañentas. De chocolate, as miñas, de fresa, as del.
-Tesme?
Deixoume o seu xeado e foi mexar. Mentres eu esperei e observei as súas pernas entreabertas, o lombo arqueado e a cabeza agochada. Volveu sorrindo e a paso lento, con coidado de non mancarse coas silveiras.
-Grazas
-Nada
Coidei de alonxarme da súa pel cando nos colocamos de novo sobre as toallas e mirei ao Xacobe que estaba a recollerse.
-Marcho –díxome
-Tan pronto? –o Alonso
-O pai quere que vaia con el, imos ver como andan as bestas
Carlos veu polo seu cigarro, deconstruiu nel mentres o Alonso queimaba unha china para repartir.
-E o chisqueiro? Queres un?
-Préndesmo?
Deumo cravándome os seus olliños. Entón achegouse a Luísa.
-Tes lume?
O chisqueiro era vermello e levaba impreso bar Caracas. A Marité encolleu todo o seu corpo mentres a outra rapaza se achegaba ao Carlos.
-Non fumes!
Berrou o fillo da panadeira para ledicia da outra.
-Ola
SABELA E A SABELA
-Ola, vin coa túa nai
Respondinlle incómoda mirando a Marité, mentres elas, as dúas, non deixaban de ollalo.
-Carlos, que hora é?
-As sete
-Voume
-Xa?
Ao recoller a toalla case tiro coa Luísa, o que me alegraría se non fose porque se deixou caer nos brazos do meu irmán.
-Marcho
-Por que non esperas e imos todos
Case me deu pena, notábase que tentaba botarlle un cable ao amigo, pero eu sentíame afogar entre todos eles.
-Chao
-Pola noite vas ir a praza?
-Non creo
-Vente
-Adeus –berroume a Marité
Collín o camiño do cemiterio e deixeinos atrás. Na beira da estrada víanse as moras maduriñas, manchaban moito e estaban quentes pero apeteceume probalas. Niso que escoitei o motor da motocicleta.
-Sube?
-Non pero, non quedabas co meu irmán?
-E coa Luísa!
-Ou coa Marité
-Que lle pasa a Marité?
-Nada
O Alonso facía semicírculos e, as veces, se lle ían as rodas por tentar ir ao meu paso. Preguntoume polo pai e escoitoume dicir que seguía na Citröen, aínda que levaba de baixa dous meses porque tronzara unha deda nunha das máquinas. Aproveitaba para axudar máis na casa, lle expliquei.
-Non debería
Preto do souto de Carpazás lembreille que por alí se atallaba a miña casa.
-Vale
Veu detrás a pesar de que apenas se debuxaba un camiño. Cando chegamos aos castiñeiros ocorréuseme subir a un deles e mentres el tirou a moto a un lado e esperou sentado nunha rocha. Tal vez o que tocaba nese intre era baixar e espetarlle un bico ou mellor seguir subindo pola a pola, mirar de novo abaixo e, saltar.
Non lembro o que fixen, pero si que despois daquilo sorprendín a Marité e a Luísa preguntando por min na recepción do hospital.
-Sentímoscho moito
Dita sexa! teño a boca seca e sinto calor... quen me vai ir por outro xeado?
