Escravicei na cima da escuridade da poza. Marmelo de lama entre as pernas, as dedas e en tódolos buracos que se espallan ó longo do meu corpo.
Sacudinme como a cadela da que vou vestida e soprei nos cirios da demencia da madriña. Fixen os deberes. Limpei a auga do váter. Mexei na parede da catedral, agochada tralo cristo das choromiqueiras, debaixo dos tres cuíños.
Separei os garavanzos do seu berce e varrín o po dos meus iris. Sequei as bágoas de sorriso dos encontros contigo e mudei de cor. Pensei en soñar: toda a noite e todo o día, e todos os trescentos sesenta e cinco (e seis) días do ano.
Coloquei, cunhas cantas moedas, unha luminaria diante da santa e, expulsei -por setenta e dúas horas- ó demo que vomitaches na miña almofada. E aínda así... preciso de ti
