No patio da Lola andan a xogar a Olaia, a Raquel, a Laura e o Pedro. A cancela pechada e os cans na cadea. Cadanseu coa súa condena.
-Cun anaco de ladrillo
-Pero non pinta
-Dálle, que si
-Atopeino!
Corre co xiz ata a Raquel.
-E por que non pintas ti?
-Porque non me vai saír dereito
Quedos, seguindo o percorrido do corpo, da man, do dedo, do xiz, da liña... no cemento do patio da Lola, nai da Laura e do Pedro. Pechados polos pais e vixiados polos cans:
-Eu primeira
-Por que?
-Porque a última vez...
Lembraraste ti da última vez! Ou se cadra inventarala! Vaia testemuño, para servirse a si mesma...
-Que decida Pedro!
-Non vale!
-Por?
-É teu mozo!
-Meu mozo? -vermella- pero, ti que dis!
O que din todas... Aínda que ese todas é basicamente a Míriam e, a Míriam debece polo Pedro, sábeo ben a Laura, que llo dixo a Raquel.
-Bueno, a ver, quen vai primeiro?
-A sortes
-Vale
-Que o Pedro pense un número
-Non
-Por que?
-Porque é teu irmán
Imos ver, xa podemos contar unhas cantas tiradas e aínda non saltou ninguén... Comezamos ou non?
-A pedrapapel...
-Bueno, primeiro vos
-Por que nos?
Responde a nai:
-Nenos, a merendar!
