Catatonía



Purgados tras os vidros do mestre, esperan que non lles dea coa vara de carballo. Entenden o castigo, pero senten o medo da dor nas tripas. Suponse que antes de saíren, chamaraos a tarima no recreo ou, no minuto mentres soa o timbre.

Catro dos alumnos serán quen de aguantar a oferta dun perdón a cambio dun estacada por sílaba. Aínda non saben se será por fillo-de-puta ou por fillo-de-puta-ca-brón.

A Nela ten unha chea de sensacións: a do amor -amarrado nas mans entrecruzadas co Manolo-, a do medo ó Xerardo -mestre recén chegado, curmán do Eladio e bo bebedor-, a da vergoña ós seus compañeiros -e veciños case todos de Cabeza de Vaca, aínda que algún hai de Rabo de Galo-, a da tristura do seu pai -repescado dende vai uns meses pola emigración retornada...

O Álvaro suspira porque coa que armou o Manolo, non lle atoparon o sapo no pupitre. Ese que ía sacar cando todos estivesen no patio. Meteríallo ó portugués para que deixase de laiarse tanto diante da Carmela.  O Lois non cree que o seu pai poida impedir a tunda do mestre. Aínda que a súa nai lle fixese dúas ducias de churros e lle ofrecese coser os pantalóns.

E o Manolo está pero non está. Está de corpo -ben o sabe a Nela- e, estivo sobre todo de lingua, que foi o primeiro que lle contestou o profesor. Pero polo demais, anda noutros mundos. Anda a viaxar na marxe nosa da fronteira, entre Ourense e Portugal. Mercando e vendendo toallas, bacallau, zapatos,... Rindo coas nenas do outro lado e fumando cos daquí mentres negocia polo alto o sal e o betume.

No espertar está a debilidade así que, para non mostrala - non diante dos compañeiros e menos da Nela-, mellor quedarse na fronteira contando os cartos -non vaia dar mal as voltas e saír perdendo-. Anda a sumar o que gañaría nun mes -se fose quen de erguerse coa primeira munguidura e chegar á hora da escola-, e logo multiplica por dez e suma dous meses máis. Anda a calcular se lle da para unha motocicleta. Hai unha no taller do Ricardo que seica ninguén a quere pero que hai que arranxar. A motocicleta foi dun de Cabeza de Vaca que morreu nas minas en Estados Unidos ou a volta no barco... Que sabemos, uns din unha cousa e outros, outra...

No runrun da cadea da bici está o problema. Escachouse, non vai. Por iso, o Manolo chega tarde  as clases e a xantar. Porque se atranca no camiño, incluso onde hai asfalto,  e faino suar coma un porco e chega de malahostia a escola e volve dela igual. E a comida está fría e o pai espérao no palleiro para retirar a merda das galiñas que volveron entrar.

Pero se arranxa a motocicleta podería ir a todas partes e incluso aprender a facer as contas mellor, para poder dar ben as voltas e que ninguén o engane. Que ben estaría poder asinar recibís con letra de secretario, como a do Antón do banco e non como a do seu irmán, que fai o i-grego igual que o outro. E el sabe que Iañes non é Yañes... porque llo viu escrito a Nela.

-Manoel!
-Si
-Cantos son tres por oito?
-Vintecatro profesor
-Ben, xa sabe cantos vai levar