Son a sociápata que, cunha danza en paralelo,
anda a castrar as súas contornas.
Son a lectora que, suspendida no ego,
imaxina ecuacións que fan do xe unha infinda onda.
Son a fame que foxe de impropios alentos
porque non precisa de estraño alimento.
Son o saúdo recollido que non fala contigo,
que borra da memoria estradas para me afastar das fadas.
Son o fumiño que vos fai desaparecer,
animalia sen puntos de encontro coa mestura do seu ser.
Son a metaconsciencia envilecida,
que exhorta unha e outra vez os mesmos xuízos suicidas.
Son eu: a que non quere,
a que non desexa, a que non ama.
Son eu: a que aborrece,
a que rexeita, a que se agocha
desa humanidade vosa que ule
a afiado ferro de azucre.
