Vermes


Semellaba un verme e sen embargo erguíase un metro noventa e tres por riba do chan. Ferido a navalla como andaba, evitaba falar con ninguén, e menos coa orixe da súa dor, calquera femia que se achegase. Nin sequera saía a recoller o correo cando a carteira tocaba o timbre para que lle asinara o papeliño rosa.

Non se agochaba, pero esforzábase en non coincidir con cantos  peitos,  pequenos ou grandes, había en Rabo de Galo. Nin os da Odulia que, ao fin, se alugaban a maior parte do tempo e non comprometían a ningún home, aínda que se tratase do bo do cura. Sen embargo naqueles días, nos que as cinco da mañá era noite pechada e non se vía un can a catro ou máis pasos, foi bater, no carreiro de Amorós, cos xemelgos fríos dunha vella.

Ao Xan pouco lle importou como o cadáver da muller fora dar alí. O que non entendía era a maneira na que a deixaran, enrolada en si mesma. A Caracoliña como a chamou, entrou na súa casa dúas horas despois. Antes houbo que buscar as pezas - dous coellos e un esquío-, das trampas que deixaba no monte.

Estendeuna por riba da colcha e mirouna un anaco. Buscou feridas ou golpes, non os atopou. Na pel engurras e máis engurras, lanuxe branco no seu pube e os osos ben perfilados nos xeonllos, cóbados, mans e pes.

Tardou un pouquiño en virar os seus ollos aos da Caracoliña. Sen cor definida, non transmitían nin medo nin o contrario. A boquiña -algo morada xa-, si que lle fixo graza. Tiña unha aquel infantil ao que apetecía botarlle un bocado como se dunha cereixa se tratase. Dos lóbulos das orellas caían os buracos alongados polos pendentes. A ambos lados, ao carón de cada orella,  dúas pinciñas apartaban malamente da súa face aqueles  finísimos cabelos.

De súpeto, sentiu un golpe no estómago ao ver saír un verme dun dos oídos. Foi a única vez que vomitou co noxo. Con todo, deuse de conta que alí non podía quedar. Así que lle construíu un berce sen patas e a levou con moito coidado ao palleiro. Durante varias semanas foi a vela tres ou catro veces ao día. Nada máis erguerse, despois de almorzar e  ao xantar, facíase un café e mollaba nel unhas galletiñas mentres miraba para ela. Non ía na merenda porque lle collía no monte coas ovellas, e cara a noite non gustaba de entrar no lugar por medo a ter pesadelos.

O Xan observou como ía desaparecendo diante del, os ollos, a pel, o fedor... Ata que non quedaron máis que uns osos que -como cando a atopou-,  tamén se enrolaban en si mesma.

Nese tempo, non leu que na prensa un fillo andaba a buscar a súa nai, uns nenos a súa avoa e unha nora a súa sogra. Tampouco escoitou na radio o chamamento dunha aldea pola súa veciña, da garda civil por un caso  e da prensa por unha historia.

De feito, non soubo da dor nin do medo por non atopala e por non sentir a súa pantasma. Nin do lea que se creou polo da desaparición - pouco caso fixo da xente que andaba a rastrexar no monte-, dos papeis a encher -a denuncia, dar de baixa a luz...-, do recoller as súas patacas, sacar as ovellas, vendelas co permiso do xuíz...

E sobre todo non se decatou do nicho baleiro, das misas sen corpo, da ausencia sen resposta.