Cargada de notas na carteira, no peto do bolso, na man onde termina o polgar,... entro no todoacén do parque de San Lázaro. Case sen mirar vou cara o fondo, onde os plásticos, e busco unha caixiña para as cousas pequenas que non sei onde gardar.
Colgada no brazo dereito, a bolsa dos peixesdeaugaquente -hoxe ademais de repor os guppies, deume por mercar un cangrexo. Non sei, igual por empatía. Total para que se agoche como a gambiña, detrás da rocha verde, ou, coma a coridora, entre a merda do fondo do acuario.
-Cinco euros con vinte céntimos
-Espera que vou meter a bolsa dentro da caixa
-Que?
-Que vou meter a bolsa -sorríndolle-, levo peixes
-Como?
-Que levo peixes, mira
-E non afogan? -espetándome os seus incribles ollos azuis
-Non -disimulando a incredulidade
-Non quero asfixialos -mentres me axuda
Entra un pensamento: cal é a marxe do capital de aprendizaxe das bestas? E esfúmase. No paseo de volta atópome cun vello coñecido, aínda que de primeiras non me daba conta.
-Canto tempo!
-Como andas?
-Pois xa ves, buscando traballo
-Xa, son malos tempos
Baixo a mirada a beirarrúa, e observo as nosas sombras: a súa ten o perfil dun amable zángano divorciado, a miña debuxa unha abella solitaria, obreira, velenosa e estéril.
