O Afonso perdeuse a noite de sanxoán, porque así o decidiu. Estaba farto da Marica, a súa muller, do Camilo, o veciño, e por suposto, da Xoana, a muller do Camilo.
A Xoana levábase coa Marica. Non era que fosen amigas pero precisaban unha da outra:
-Hoxe vou a San Paio que lle teño que pagar o butano ao Lorenzo e mercar algunha cousa
-Vai, vai, que eu che quedo cos nenos
O contrato entre elas era xusto e necesario, pero nos compromisos existían cláusulas non negociadas. Unha era a de meterse na vida do matrimonio alleo.
-Que tes?
-Estou cansa
-Que farías onte?
-Nada, nada... despois de todo o que teño que facer, non hai gañas
-Para iso
Non, non e non, para iso non sempre hai gañas, Xoana, non sempre!
E por iso a Marica e o Afonso, levaban varios meses que xa só durmían xuntos. O peor era que o Afonso nin andaba ardido, nin conxelado, o Afonso andaba. E a Marica non esperaba apertas de lume, nin remorsos de xeo, xa non esperaba.
-E logo?
-Non sei
Non sabe Xoana, non pode responder, por que non deixas de revolver no seu caldo?
-Hoxe imos de paseo!
-Como?
-Ti máis eu
A miña sogra leva os nenos. E os meus? Mándaos cos avós! Pero. Veña, unha voltiña que imos para vellas!
A Marica meteu as poucas gañas no volante do coche e cedeu as vantaxes de brincar por unha noite. O ron deixou paso a danza e a danza a fala desencadeada.
-O Camilo a ten ben feitiña
-Bueno
-Como que bueno?
O Afonso a ten escondida no peto do traballo, detrás dos cueiros dos nenos, no findesemanacosavós,... coma eu máis ou menos.
-Non o podo crer, seguro que non hai outra?
-Non -non e non!-
Temos que repetir isto. Se ti o dis. No o pasaches ben? Paseino.
-Logo quedamos, para o venres
-Pero
-É sanxoán! Veña ó
No punto en que dan as doce a Marica e a Xoana saltaron a cacharela collidas da man. Unha, dúas, tres ata sete veces, momento no cal ámbalas dúas esvararon para caer por riba do Arsenio júnior. O fillo do Arsenio pai só sabía que a Marica era a tía do Eladio, compañeiro de curso e de equipo, co que saía as veces por Xinzo. Algunha vez os tiña recollido no coche e eles agradecíanllo.
-Ola
-Ola, jeje
-Sinto, jeje
-Nada, nada non foi nada
E o nada levou a algo: Despacio, non corras, coidado. Aquí? Si. Así?
E a Xoana, soa, no medio da festa, morta de rabia e espida coa pel da serpe, pensou que os plans dela eran ben diferentes ao que se estaba a desenvolver e espetoulle un puta a Marica que se ouviu en todo o campo da feira.
-Xoana -medorenta
-Merda! -o mozo
O vento concedeuse uns segundos pero pronto viaxou coma un coello ata estalar nas fiestras da casa do Afonso e da Marica berrando as impiedades da súa muller e da veciña. Entón o home volveuse can e o can fouce.
Ao chegar a festa, percorreu os pescozos da muller e do neno. A este último non o recoñeceu ata que lle recolocou a cabeza -quedaba medio virada e non parecía ben-. Ao rematar comezou a correr para perderse no monte.
Apareceu unha noite máis e asasinou -para descanso do Camilo-, a Xoana por lingoreteira. No camiño de volta atopouse co cura de Seixalvo que o chamou:
-Afonso!
-Que raios quere!
-Non te arrepintes?
-Si, por suposto
-Entón?
-De non mandar a miña muller a que afiase o fouciño
