Namorada de Dante, de Rosalía, de Cervantes, de Dickens, de Wolf, de Clarín, de Flaubert -aínda que menos-, de Poe -superior!-, de Ramos, de Camus, de Kipling -marabilloso!-, de Curros, de Neruda, de Couto, de Whitman, de Márquez, de Castelao -ai, meu!-, de Drummond, de Brönte, de Cortázar, de Beckett -ai, deus!...
Namorada de quen morreron,
dos que aínda están vivos.
De quen me le,
de quen non sabe que existo.
Namorada da miña sombra,
das vísceras do meu corpo,
do meu sangue.
Dos meus,
da miña soidade.
Infinitamente namorada: e doe.
