Hai un paréntese na miña cabeza.
Un deses que non precisan de haxix, pero que conseguen o mesmo efecto. Non o das risiñas, non o da fame de colacao...
Teño as emocións a cen por mil e, ao mesmo tempo, carezo delas.
Sinto como a miña pel respira e tamén como afoga.
Sinto a náusea e o pracer de senti-la náusea.
Un deses que non precisan de haxix, pero que conseguen o mesmo efecto. Non o das risiñas, non o da fame de colacao...
Teño as emocións a cen por mil e, ao mesmo tempo, carezo delas.
Sinto como a miña pel respira e tamén como afoga.
Sinto a náusea e o pracer de senti-la náusea.
Experimento o valor de experimenta-lo medo.
Síntote.
Esperto dun sendurmir, cos ollos inchados e a gorxa de azafrán. Percorro narcolépticos pensamentos e alimento as miñas soberbias.
Teño sono pero non sei con quen durmir.
Hai presa mais descoñezo a onde ei chegar.
Téñote.
Entre barracóns cheos de soidades, hai quen berra: Podo ser...
Unha princesa entre folla-amigas,
Unha princesa entre folla-amigas,
un planeta nunha illa, un tesouro nun caixón,
unha empalagosa canción indie, unha chave no teu peto.
Pero mentres, anoto receitas literarias no meu cerebro, encanto cans no despacho e merco desexos alleos porque...
Podo ser o que eu queira,
Podo ser o que eu queira,
sempre que non moleste a ninguén
-ou incluso.