-Érguete, quero morrer en Cabeza de Vaca!
A Sabela non dixo nada. Antes de marchar axudouno a levantarse, fixo o cuarto e despediuse da súa cuñada e os nenos.
-Queres a chaqueta?
-Non -con rabia
O Antonio aforraba a súa enerxía, adicada toda ela a agarrarse a burra. A súa muller tivera que axudalo a montar dende o penedo do Rial.
-Escoitaches o do cura de Madrid?
Foi o luns na tendabar, falaron que o tal caera do seu cabalo e que as mulleres de Celanova lle andaban a levar carqueixa. O mosteiro encheuse con tantas flores que se facían bromas: -Nunca estiveron os monxes tan limpos.
-Onde vai o zapato? -suspirou a Sabela- Quedou atrás
Aos poucos foron chegando. Ela a pe, el, amodiño.
-Xa estamos
As pernas do Antonio volvéranse paus. A muller empurrou ao animal a carón da escaleira e o home deixouse caer sobre as súas costas.
-Sabela -suspirou
A cegas -polas bágoas e a suor-, foi cargando co seu marido ata o cuarto. Alí deixouno caer. Afogada e vermella polo peso do corpo medio morto do seu marido, sentouse nos pes da cama.
-Meu corazón -suspirou
Colleu o pixama, foino espindo, pouquiño a pouquiño como para non facer dano -no corazón-. Abriu as sabas e meteuno dentro. Sentouse outro anaquiño, deulle un bico e baixou.
-Merda! -baixiño- Meu señor!
Prendeu lume na cociña, puxo auga a quentar e saíu na busca da Lola.
-Poderías dicirlle ao Manolo que vaia polo médico
-E logo?
-O Antonio que se puxo maliño
Receitou inxeccións e refresco de laranxa.
-Vou morrer
-Antonio -suspirou
As nenas e o neno espiábano dende a porta. Durante nove días e oito noites, na cabeceira da cama, o rosario; na mesiña, o zume; e debaixo, a carqueixa.
-Sabeliña, como está o teu pai?
-Vai volver marchar a América -chea de razón-, por iso precisa das vitaminas
O Secundino pensou: -Pois dille a túa nai que me pague o refresco antes de que el marche
*Padre Sarmiento
