A escopeta de balíns que trouxo Pablo non me entusiasmaba moito, pero como el si o estaba, pedinlla. Seguramente pensase que eu cría que era unha sorte poder disparar. Vaia cousa, pensei, mentres sinalábamos o piñeiro.
-Alí
-Alí
El lle deu, nalgunha parte do tronco. A min sen embargo desvióuseme un pouquiño. O suficiente como para pensar que aínda que pasase o resto da miña vida -e con once anos, unha conta con moito tempo por diante- tras o posto da feira dos peluches, non ía gañar nin o globo que debía reventar.
-Pero, que foi iso?
-A persiana
-A persiana! -estupefacto
Si, a persiana, a do meu cuarto. Fíxenlle un buraco pequerrecho, máis que os que xa ten perfectamente aliñados; pero tamén, perfectamente perceptible.
-Non disparei
-E logo?
-A Susana si o fixo, eu non quixen
Comenteillo, sen expresar convencimento de que o que non fixera me producise arrepentimento ou non: Probar o que era disparar unha colt.
-Pois, eu si o faría
-Ben
Unha semiautomática similar a que se deixaba, cando non estaba a traballar, na parte darriba do armario, co cargador cheo -nunca posto-; a carón das mantas e das colchas.
-Son incribles -na oficiña do cuartel
-É unha arma
-Dispara pelotas
Vale, pai, e si eu estivese diante -nunha desas manifas? Demasiado pouco interesada nos movementos estudiantís dos oitenta, pero non imposible...
-Que?
Que tes boa puntería, que che gusta ir de caza, que gañas na barraca da berbena... Eu non milito. Nin tan siquera por unha nómina -e menos como freelancer.
-Fora eu
-E eu sen saber ( tanto tempo, sen entender)
Mamá, non te preocupes, as persianas poden estar tranquilas: As verbas non fan sangue.