As lagartas

-Estiven a facer contas
-De que?
-Das cousas que non fixen
-Ah
-E das que fixen
-Xa, e que non fixeches?
-Viaxar a Canarias, mercar o opel do meu irmán, quedarme coa Odulia...
-E cales fixeches?
-Joderlle os marcos do Castro ao Ramón
-Falas en serio?

-Veu para vendelo, non? -sen esperar resposta- Pois, que máis lle deu aos de Ramirás uns centímetros menos...

-Sería máis...

-Jaja

Carmelo mira ao Xosé.

-Casar coa Odulia?

-Non, tanto non

-Eu non coñezo ningunha Odulia

-E eu tampouco

-Entón?

-Pero ao Xosé Ferreiro Lema- falando por el-, lle quedaba ben unha Odulia

-Pero se ti casaches coa Xoana

-Xa

-Se non coñeces a ningunha Odulia e casaches cunha Xoana, por que dis o que dis?

-Porque cando o meu pai me ía recoller ao colexio, sempre se atopaba coa Odulia

O Xosé mira ao Carmelo.

-Era da mestra

-A nena?

-Non... a cadela

-Carallo!

-Vaia ollos e como erguía as orellas cara o monte!

-Jaja

-Riste? Aquela cadela levábao dentro

-O que?

-Era sicóloga... A hora do recreo achegábase aos nenos sen rozalos e esperaba que algún deles lle tirase un anaco do seu bocata...

-E?

-Que cando iso pasaba non o collía, miraba como o comían as pombas

-E?
-E entón, con xixilo, atrapaba un daqueles paxaros

-Bueno

-Espera, aínda non remata aquí

-Mantíñao entre os dentes e cando chegaba o meu pai, ía cara el

-E llo daba

-Non, soltábao

-Para?

-Para explicarlle que dixesen o que dixesen os demais, a miña nai non era muller de estar presa

-A túa nai?

-Si, xa levaba dous anos que se largara. Non tiven noticias dela ata que veu ao enterro

-Do teu pai?

-Dela

-Vaia. E o teu pai non se enfadaba coa cadela?

-Non, en vez diso, acabou na cama coa mestra