De moza, todas as tardes así, como as sete, pasaba coa miña carpeta por diante do bar. Víaos ensaiar. Gozaba con eses tres segundos de encontro entre eles mais eu. Ás veces estaban sentados, bebían, discutían e rían, todo a un tempo. Ao mesmo que eu percorría o cristal que os separaba da rúa.
Convidados todos, algún deixou o costume de bicarse ao saudar. Cando nena, miña nai basicamente obrigábame e, de adulta realmente gustaba diso. Achegarse a meixela ou a orella, ulir o nariz.
Celso era o maior, sen dúbida. A súa faciana endurecida por el mesmo, descubríame desexos que de ser realidade rebentarían no mesmo momento dun bico. Poderían explotar coma un amplificador ou desfacerse sen remordemento. O caso é que nunca foi.
Vai uns días vino no Tortoni. Levaba, canto? quince anos? Empurrei a miña amiga cara dentro e fíxena sentar e pedir un café.
-Descafeinado? -Non, café con leite
Busquei os seus ollos para, por fin, saudalo. Ergueuse da cadeira, camiñou cara nós e presentouse. Diría que quería dicir algo, pero non, bicoume. Sentín como o tempo se afogaba na miña gorxa. Aquela noite non durmín.
Como catro días despois volvín ao café, e por sorprendente que fose, volvín a velo. Está vez saudámonos dende lonxe.
Convidados todos, algún deixou o costume de bicarse ao saudar. Cando nena, miña nai basicamente obrigábame e, de adulta realmente gustaba diso. Achegarse a meixela ou a orella, ulir o nariz.
Celso era o maior, sen dúbida. A súa faciana endurecida por el mesmo, descubríame desexos que de ser realidade rebentarían no mesmo momento dun bico. Poderían explotar coma un amplificador ou desfacerse sen remordemento. O caso é que nunca foi.
Vai uns días vino no Tortoni. Levaba, canto? quince anos? Empurrei a miña amiga cara dentro e fíxena sentar e pedir un café.
-Descafeinado? -Non, café con leite
Busquei os seus ollos para, por fin, saudalo. Ergueuse da cadeira, camiñou cara nós e presentouse. Diría que quería dicir algo, pero non, bicoume. Sentín como o tempo se afogaba na miña gorxa. Aquela noite non durmín.
Como catro días despois volvín ao café, e por sorprendente que fose, volvín a velo. Está vez saudámonos dende lonxe.
Aquela noite, para poder durmir,
borrei o bico e, debuxei un cristal entre nolos dous.
