-Iso din, pero eu non me fiaría
-E logo?
-Acórdate da xogada do seu tíoavó
-Veñá ó
-E entón, por que senón o Ramón se fixo de esquerdas?
En decembro de 1937 o Ramón, este non, o avó do Afonso, levoulle a noticia a súa cuñada: -O Afonso morreu -Dirás que mo asasinaron, respondeu a Micaela fixando os seus ollos nos del. Dende entón ningún deles volveu a coincidir co outro e iso que Cabeza de Vaca non era moito máis grande que hoxe. Iso non impedíu que os fillos de ámbolos dous, o Ramón e o Afonso, foran unlla e carne, parecendo máis irmáns que curmáns.
O Ramón, claro está, era fillo do Afonso e o Afonso do Ramón. O Afonso marchou a Venezuela en canto aforrou para unha paxase. Escribíronse ata que o tempo os fixo uns descoñecidos. O Ramón quedou e casou coa Mercedes e cando tiveron o seu primeiro fillo, lle puxo o nome do seu curmán, que era ademáis o do seu pai.
Ao principio o da política non lle tiraba moito, meteuse coma con todo: Gostaba de estar alí. O caso era así, se era unha festa, na Comisión, se se trataba de fútbol, aínda que fora no banquiño,-moi ben non se lle daba-, se da Parcelaria, cos veciños que máis berraban,... E así foise achegando a concellaría de Deportes e Mocidade, e logo a un par delas máis ata a alcaldía.
Os que coñeceron ao Afonso e ao Ramón, avó e tíoavó, din que o Afonso neto ten un aquel do seu tío, o que foi facer as américas, máis que do seu avó, o que morreu na guerra. Máis calado e menos covarde, tercian algúns.
-Que máis che da!
-Non, non, iso non! Ao teu avó o mataron os da gaivota...
-Non digas barbaridades!
Non as digo, moito filloputa!, masticou mentres collía un caxato e saía pola porta apertando nel e golpeándoo no chan tal que se se estivese cravando asímesmo na terra. A muller do Ramón parecíalle ben o do seu fillo. A Odulia era da opinión da nai do seu sogro: Se estaban en distintos bandos, podería ter a sorte de alomenos conservar a un dos fillos. A Odulia, como dicía pensaba que se non gañaba o seu marido era porque o facía o neno, e por suposto ao revés. De feito, gostaba da idea de que lle tocase a dereita, e o rapaz poidese proxectarse cara Santiago, e dende alí, ¡nunca se sabe!, igual, Madrid. Isto era impensable co Ramón, xa estaban vellos de máis, e por outro lado, ao seu esposo o de Santiago dáballe medo e xa non digamos Madrid.
-Meu neno
-Dime mamá
-Quedas a cear?
-Xa ves cómo andas as cousas
-Queda que xa verás que se vai a arranxar
-Non che sei
