Linqueou no seu facebook unha de Janis e isto tróuxome a memoria a volta a casa dende a facultade. O walkman e, o paraugas pechado, mentres o calabobos ía humedecendo o meu cabelo, as miñas roupas, a miña pel...
Non me arrinca o corazón escoitala, pero case. O nó faise pequeno, non por tamaño, senón por ben apretado. Acordonado entón o sentimento, recolloo e o devolvo envolto. E qué mellor papel que o dun libro da biblioteca municipal, ou mellor dunha das máis exclusivas bibliotecas de toda Galicia: Buenas Lecturas.
Existe. Non é un invento. Igual que non o é o feito de que estea preto da Praza Cervantes, baixando cara a capela das Ánimas, a man dereita. Por se estades interesadas, interesados, abre os xoves e os domingos.
Se te atreves a entrar, prométoche unha experiencia irrepetible: Ter a posibilidade de ler, literalmente, a Historia. Traduccións únicas de libros únicos: Marisol pequeñita uno, Marisol pequeñita dos, La aventuras de Marisol... Que para quen non o sepa, son dúas marisoles completamente distintas. Para os amantes das novelas gráficas, a mellor colección de historias de santos, e para os atrapados polos clásicos, as mellores edicións de Carlos Dickens ou Daniel Dafoe, sen esquecer ao meu preferido, Kipling. Marabillosos.
O meu gusto perverso pola escrita foi sempre público. Así que cando, aló polos oitenta, a miña avoa salvou da queima o libro de La niña instruída, o primeiro que fixo foi pensar na súa neta. E por suposto, leva comigo dende entón, algo máis estropeado, iso si. Se ve que os primeiros corenta anos da súa vida foron mellores que os seguintes. Máis ou menos como me pasa a mín.
La niña instruída e Marisol pequeñita, son dous berros de Janis. Eles por si sós, fan que non me esqueza de por qué a miña feminidade non ten problemas co meu feminismo.
Teño case trinta e nove anos, ningunha historia persoal qué contar, pero moito que lembrar.
