Dicir volvoreta, ten maxia. Podo imaxinar o bater das ás a medio metro do chan, a medio metro do meu nariz. Nunha primaveira de verdade, non coma esta, en que apenas cheiran as mimosas ou a fror da cerdeira. E é que entre que o decorrer da vida xa non se conta en cursos escolares, nin se interrompe por vacacións, xa non estreo uns calcetíns novos. Poida que unhas bragas. Non cabe vaticinar o que virá logo. E botoo de menos. Logo ven o que ven, que vai ser o mesmo que o que xa veu.
De oito a doce horas limpando as tripas ao porco. Un par de horas diante da televisión. Logo máis ou menos o mesmo, pero esta vez as tripas dunha. Visitar aos avós é limpar a pedra do nicho. Celebrar a festa é limpar a vaixela, mentres estás a comer. Se me apuras, case que me esquezo de que son alguén (e me confundo con algo): Limpar aos nenos, ao cadelo,... -pasear contigo, mentres limpo o camiño-, o coche... Ai non, o coche non...
Ao mesmo tempo que me lembro observando as ás, busco niños valeiros. Xa non hai. Pecho os ollos. Limpaches ti as volvoretas da miña paisaxe? As andoriñas? Non as atopo. Non sabes?
Nestes intres, xusto agora, despois... penso, no ambientador en forma de abeto. Limpou o aroma do meu monte. Non ules? Xa non hai volvoretas que me fagan cóxegas na miña lingua. Andan a limpala para facerlle sitio a outra...
Os nenos non lembran as súas cores; e non te ofendas pero, ti tampouco...e nin te deches conta! As nenas imaxínanse cinsentas con ás recortadas... e elas e eu, non nos damos conta!
-Meu amor, despois de que me quites a bata para me querer... Poderíasme levar ao hidrolavado da gasolineira? Preciso limpar as miñas ás...
