San Simón



No medio do río entre Rabo de Galo e Cabeza de Vaca, hai unha illa. Pouca cousa hai que falar dela: Un trozo minúsculo de terreo estéril, non moito máis grande que o planeta de Saint Exupéry, o xustiño para prantar unha árbore e edificar un alpendre. A alguén se lle ocorreo que aquel alpendre podería ser un exótico hotel de cinco estrelas ou máis. E eu pensei:

-Quen querería pasar uns días naquel lugar?
O Inglés chegou meses despois de inauguralo. Veu so. Segundo a Carme pagou por xunto seis meses, aínda que só pasou catro. E catro, foron os anos que tardou en voltar. E voltou a facer o mesmo: Pagou seis meses e desta vez, quedou catro meses e medio.

A gaiola parecía ser rendable e o Lucio, decidíu seguir alungándoa ata que de novo chamou o Inglés:

-Por canto tempo vai quedar?
-Dous anos
-Dous anos?
-Si.

Asinaron o contrato e o Estranxeiro voltou marchar. Segundo el, debía arrenxar unhas cousas antes de acomodarse no seu fogar en diante por setecentos trinta días. O Estranxeiro non era falador, apenas baixaba a aldea, agás para mercar no supermercado da Andrea ou chamar por teléfono (na illa non había cobertura). Cando chamaba, falaba baixiño, como se alguén de Rabo de Galo ou Cabeza de Vaca o poidera entender. Cousa difícil tendo en conta que a migración fora toda para latinoamérica e no que aprenden na escola... bueno xa sabes...

O Lucio esperaba que meses antes de rematar o aluguer o Inglés marcharía, sen embargo, non foi así. Pola contra, pasaban os meses e o Estranxeiro comezou a deber. Ao principio, por educación, e vergoña, non lle dixo nada, pero aos poucos comezou a cabrearse. Por fin colleu o valor que precisaba e dirixiuse cara a illa.

-Bos días
-Bos días
-Veño a preguntarlle se ten algún problema
-Problema?
-De liquidez?
-Non
-É que como non me paga o aluguer?
-Si o fago
-Non é así
-Si
-Pero, que me está a contar?

O Lucio comezara a porse vermello. Doíalle a lingua de tanto trincala para non darlle unha hostia a aquel maricón que andaba por tomarlle o pelo.
-Mire que vou chamar a policía?
-E logo?
-Non lle digo que me debe o aluguer?
-Non creo
-Pero, serás fillodeputa!
Naquel intre o Lucio enrabexado agarrou unha pedra e lla mandou a cabeza, con tan mala sorte que lle reventou en mil anacos. O sangue chovía por todos lados. O Lucio non sabía que facer, botouse ao río e non deixou de nadar ata que chegou a outra ribeira.
-Que che ocorre?
-Fixen algo
-Pero qué che pasa, andas malo?
-Vai a merda!
-De onde ves? Estás mollado
-Matei ao Inglés
-Pero, que dis Lucio?
Non tardaron en chegar a garda civil e a nacional, e, por suposto, os de sucesos. Armouse unha boa nas aldeas. Cara a noite a muller do Lucio achegouse a comisaría, precisaba saber.
-Pero, que fixeches?
-Non pagaba... -rumiaba
-Que dis?
-O aluguer! -berrou
A cara da muller do Lucio virou da cor do viño. O Lucio e ela rifaran fai uns meses, dende entón non se falaban. Ao mesmo o Inglés gustaba de visitala, non falaban moito e non lle chistaba demasiado pero, para facer rabiar ao seu marido, quedaba con el, alomenos unha vez ao mes. Todos os da aldea se deron conta, menos o Lucio. Nunha das ocasións o Estranxeiro levoulle o aluguer de seis meses e ela gardouno. Nin se lembrou, nin se quixo lembrar e foi pasando o tempo.
O titular relatou: Misterioso asasinato na illa de San Simón.

Meu neno, a realidade é sempre máis perversa. E por certo,
ao Inglés aínda lle quedaron pagos dous meses máis...