Levo case un mes sen sair na busca de ninguén, así que ninguén segue a chegar. Ao meu redor os libros afogan. Lémbranme a Lois, home de máis de cincoenta, na súa peceira de Entre-Rúas: Escaleiras estreitas, ego-pensamentos, a Callas no VHS e o cenpipers regando os lamentos.
-(Bicariate se o alento non cuspise rubios rancios e alcol acedo)
Teño menos do dez por cento da nómina no banco, un par de zapatos novos, e, demasiada ansiedade acumulada por non vomitar de vez en cando. Quedan tres lavadoras por facer, catro por pranchar e informes acumulados nos meus soños.
-(Preciso de alugar un amante)
Desculpada de desaparecer a retrincos, descúbrome espida diante da vitrocerámica, tentando preparar unha sopa, recollendo as enerxías, da soidade non compartida, na alfombra que hai entre a televisión e o sofá.
-(Mañá teño que mirar de mercar un can)
Non boto de menos as gañas de amar, pero preciso falar da preguiza que sinto cando se trata de desexar que me desexes. O que quero dicir é que non lamento que non estés, o que lamento é non lamentar...
