A nena vai fora. Está a estudar en Granada. Ven o venres de Dolores, no autobús dende Madrid.
-Ola mamá -bicos
-Ola, espera que che collo a maleta
-No importa, ya la llevo yo
-Deixa!
-O coche está por alí
-Que tal a viaxe?
-Bien, muxa caló. Me mareé un poco, egtoy algo revuelta... Pero bien
Soa o móbil.
-Llegué hoy, egtoy con mis padres. Te llamo luego
-Trae
-Hoxe quedarás na casa?
-No, me dejarei salí?
-Nena, non será mellor que hoxe durmas e mañá xa...
-Maaami-con voz infantil
Dende Ourense ata Covas hai uns 30 kilómetros. Un paseniño que xa se fai longo de máis.
-Fer!!!!
-Que tal?
-Bien
-Engordaches
-Jo, Fer...
-Cala, deixa a túa irmá!
-Jaja, e que contas?
Non hai descanso. Chamadas de ida e volta polo móbil
-Sí, xiquilla. Ná que ver, tengo tantas cosas que contarte
-Pero, tras novas ou non?
-De too un poco
-Pero, estás con alguén?
-Sí, pero aún viene el jueves
-Compañeiro de clase
-No, trabaja
-Ah
-Eg guardia sivil, de León, pero está destinado allá.
Natalia quedou cos de sempre. O Ramón chegaba de traballar cando o atopou no bar.
-Natalia, e ti por aquí?
-De vacas
-Cando chegaches?
-Esta tarde
-E ves por moito tempo?
-Toda la semana
-Verémonos entón
Pasaron seis días, e chegou o garda civil a ver a nena. Un coche vermello, tuneado o xustiño para non dar susto. Bos, iso si, altofalantes...
-Ola cariño
-Hola amor
-Egta eg Ana y aquel Ramón.
-Ola que tal rapaz?
-Bien, ¿qué tal? -dándose as mans.
O Ramón explícalle non sei qué das rapazas, o Manolo invítao a un viño. A Ana non para de falar con Natalia, e Fer pasou por diante case sen saudar.
-¿Qué graciosos tus amigos?
-Ai si, y luego
-El acento
-Ah
-Como el tuyo
-¿Cómo el mío?
Ai, pobre Natalia! Tanto esforzo...