Misa nos bares


-Manoel morreu. Deulle un ataque a cabeza
-Vaia
-E cando é o enterro?
-Mañá, en Rabo de Galo
-Haberá que ir entón

Na casa da Luisa algunhas mulleres están a rifar baixiño. Deixaron o tanatorio para enredala coa viúva. Non calan, seguro que non lle deixan ao Manoel escoitar a Sanpedro.

-Mamá, fixen unha sopa
-Non me entra nada
-Pero tes que comer algo
-Despois

Está quente, pero saíu boa segundo a María. Mentres cean, seguen a falar. Non paran. A camisa para a Luisa, un horror que lle emprestou a veciña. Xustiña, xustiña.

-Coido que mañá vai chover
-Se alomenos no funeral...
-Non creo
A Jesusa marcha para darlle de comer os animais. Catro galiñas, un porco, sete coellos e un can.

-Non entenden de festas nin de enterros
-Vaite, vaite. Moitas gracias
-Se precisas algo
-Non fai falla, están as fillas
-Seino, pero se precisas...
-Anda curre que tes que acomedar, e graciñas, moitas gracias
-Voume
-Vai, vai

Xa non quedan máis cos da casa... menos un.

-Imos pra cama
-Ai, meu Manoeliño
-Mamá, imos
-Ai, ai

A noite deu para pouco durmir.

-Vas ter que levantar máis os brazos
-Ai, ai
-Mamá, fai o favor!

Despaciño vai deixándose vestir, despaciño vai cara a cociña. Non quere almorzar. Aos poucos entra no coche. Aos poucos camiña cara a sá do tanatorio. Achégase ao vidro, mira ao redor.

-Veu moita xente, trouxeron moitísimas coroas
-Pero... o teu pai era un borracho!! -berrou
A Manoela mirou de novo cara o seu pai. As coroas miraban cara el:

"Tu esposa e hijas", "Tu madre", "Tus hermanos, hermanos políticos y sobrinos",..."Tus amigos del Candinga", "Bar Caracas y amigos", "Tus vecinos y amigos del Louro"...
-Outra partida? Anda toma algo... Ata mañá, meu.