Apenas contaba once anos, cando un verán máis, baixaba o río cos demáis nenos da aldea. A miña irmá pequena, e máis eu, iamos xuntas a todas partes, e ademáis tirábamos de Carlos. Carlos era o veciño do cuarto, que sempre estivo e estará namorado de Laura, pero a miña irmá preferirá experimentar con Fernando ou con Luís. E Carlos casará con María e terá tres fillos e fará unha casiña e perderá o tempo cos amigos falando de cando neno ía ao río Louro coa Laura e coa súa irmá Eva.
Eva son eu, e neses momentos, como dicía, baixaba ao Louro a chapuzar entre os tecedores. Os nenos da aldea veciña mirábanos ao principio con receo:
-(Estes de cidade que veñen a mollar o cú no noso)
Minutos despois xa andabamos a correr e a afundirnos na auga, uns cos outros. Nunha desas Xaquín, de catorce anos, comenzou a danzar comigo a rolos sobre a herba.
-Por qué levas a parte de arriba do biquini se non tes tetas?
Dicía mentres ría e eu me puña cada vez máis alporizada. E entón eu dáballe labazadas, mentres seguíamos un por riba doutro a xogar no chan.
-Vouche quitar o biquini
E eu agarraba dos meus insignificantes peitos, mentres corría detrás del para baterlle onde poidera.
-Vaia coa neniña
Pero de súpeto:
-Para!!
Separoume bruscamente cara un lado.
-Para, para!!
-(?)
-Xa non imos xogar máis...
Tiña a face rebirada. Por un momento deixou de mirarme, facíame sentir como se fose o diaño. Como se eu fora un perigo, os xogos rematarían por ese día e por ese verán.
Pero a mín gustárame. A nena que era, non podía sentir aquilo, pero gustáralle. E aínda sorrío, mentres penso na neniña sen peitos que fixo tremar ao adolescente con aromas de muller.
E é que sempre o fago (o de sorrir) cando sinto o pracer dos meus amantes, aínda que eles non saiban cómo facerme sentir.
