O meu irmán era un deses homes especiais que facían cousas que non se lle ocorrerían aos demáis. Guapo, guapo, non era pero tiña unha leria...Entre outras cousas, gustaba de sair en Ordes e de tontear coas neniñas que atopaba en LP. Pero a única muller a que Carlos foi fiel foi a miña avoa. De feito moitas veces lle aparecía de madrugada:
-Veña avoa saca o xamón
-Jeje
-E non hai unha cervexa
-Será tolo (jeje)
As veces incluso ía cunha das súas amigas:
-Esta é Helena
-Ola, miña neniña, queres outra cousa
-Ela o que quere é o xamón
-Non lle fagas caso, é un tolo (jeje)
A miña avoa repetíalle continuamente: "-Non mas traias. Cando cases, ata entón non quero saber doutras". Pero Carlos gostaba de rabiala.
Por desgraza había outra cousa que tamén lle gostaba:
-Deixa de correr co coche, xa levas dous
Era polas festas cando foi buscar a Antonio e a Xerardo. Non me preguntes como o fixo pero ao día seguinte apareceu nas necrolóxicas e a man dereita, ao fondo, na sección local. Vintecatro anos.
Foi moi duro para a miña nai. Pero non foi mellor para o meu pai que tamén papou o funeral do Xerardo. E eu, eu tola.
-Ola, sinto.
-María, viñeches!
María era a moza de meu irmán. Coñeceuno cando estaba na mili. Ela vivía en Murcia, por iso non nos viamos moito, aínda que si falamos moitas veces por teléfono. Traía mala cara, parecía que vomitara na viaxe, e a miña avoa lle estaba a facer unha tila.
Foi ela, a avoa, a que primeiro se deu conta. E é que un anaquiño despóis, unha rapaza achegóuseme e me deu unha aperta moi grande. Era pequena, morena, diría que tiña uns dezanove anos. Estaba rodeada doutras nenas, e había algún rapaz con elas. Supoño que o que as trouxo no coche.
-Ola, o meu pésame -respiraba as arcadas- Non me coñeces pero son a moza do teu irmán
Mirei para ela coa sorpresa no rictus, pero o mellor e que me entrou a risa. Por suposto, que me deron gañas, pero non o fixen, entraron pero non sairon. Non era o lugar, e do momento xa nin falamos.
-Sinto (que nos coñezamos...)- votando a chorar.
As que parecían ser a súas amigas rodearona como pétalos dunha mesma fror e nese momento eu ollei cara a avoa e cara o meu irmán. Que collóns!
O que pasou logo, debémosllo ao casanova que durmía na caixa. Pepa, a viúva recén chegada, e María foron chorando a súa desgraza. Como Jackelinas danzaron entre os que nos presentaban os respetos e recibían o pésame co protagonismo validado pola mesma Kennedy. As poses, as apertas, as bagoas. E mentres a avoa, máis eu, facendo o propio:
Que nunca coincidiran dentro do mesmo metro cadrado na derradeira festa do meu irmán!
