Rematamos de chegar a Marrakech e o mundo parece arder. Un lume que non queima, unha calor que non suda, pero si abafa. O da "presa mata" non facía falta dicilo, difícil andar, imposible correr.
-Ves?
-Vou
-Parle-t-vous français? English? Italian?
-Non, non
-Españolas?
Un paso máis adiante xa non era gracioso.
-No soy guía, yo estudiante
-(?)
-¿Dónde ir?
A onde ti nos leves, despóis de todo da igual o que digamos.
-¡Visca España!
-Ei?
-Españolas, Catalonians?
-Non, Galicians?
-Canto?
-60 dirhans
-Ok
-¿Cuánto tú?
-Nada, non che vai gustar?
-¿Cuánto tú?
-Nada, nada
-¿Cuánto? ¿Cuánto?
-20 dirhans
-Babababá
-Xa cho dixen, non che ía gustar
-One thousand camels for her, jeje, a thousand for her...-máis jejeje
E por mín nin un coello, que se lle vai facer,
haberá que seguir mercando...
